Oproep voor gedeprimeerde gedichten!
Heb je, na een breuk in je relatie, liefdespijn?
Schrijf je gedicht op en e-mail het naar roelvduijn@planet.nl Wij
plaatsen je gedicht, als je wilt onder pseudoniem, graag en gratis in deze
site! Je weet, opschrijven is beter worden. Maak het voor jezelf zo lang
en precies als de vloed van je tranen.
Harthonger
Ik kan het niet alleen, zeg ik, en probeer
me aan hem vast te klampen.
Hij duwt me weg.
Schrikt hij
van de puisten met etterkopjes
op mijn gezicht?
Ik ben al maanden niet aangeraakt
en verlang
naar zijn lichaam, zijn handen.
Het vel wil hem,
mijn huid heeft honger.
Mijn hart lijkt terminaal,
het wil worden gevoed
en geraakt.
Ik ben ziek:
heb huidhonger en harthonger.
Waarom kom je niet bij me terug?,
vraag ik.
Ik hoor geen antwoord,
woorden vervagen
in het geraas van passanten.
Ik kan niet zonder jou, zou ik willen zeggen,
Ik mis je zo,
gewoon dat je er bent
en dat je me ziet.
Ik mis je vingertoppen door mijn haren,
de warmte van je lichaam,
het zweet in je kleren…
de smaak van je omeletten,
het geluid van je pruttelende deux chevaux bij de voordeur…
het zwarte smeer op je handen
en zelfs de olie onder je nagelriemen.
Ik mis het samen wakker worden,
je eerste oogopslag,
de fluisteringen in mijn oor,
het eieren klutsen in de keuken,
en dat je naar me luistert.
Ik mis je wimpers op mijn wangen,
het kriebelen van je haren in mijn neus,
en je adem op mijn buik.
Ik mis het warmen van mijn voeten aan de jouwe
en ik mis je jas aan de kapstok.
Wat vanzelfsprekend was:
het strelen in mijn nek,
het zachtjes blazen in mijn navel,
iemand om mee op te staan.
Het is er niet meer.
Verdichte passage uit de roman "Harthonger" van www.annekeijzer.nl
